Adamiecki Karol (1866–1933), prof. Polit. Warsz. Urodził się dn. 18 III 1866 r. w Dąbrowie Górniczej jako syn inżyniera górniczego, Karola Adamieckiego, i Wandy z Lodwigowskich. Szkołę średnią (Wyższa Szkoła Rzemieślnicza w Łodzi) ukończył ze złotym medalem. W 1891 r. ukończył Instytut Technologiczny w Petersburgu ze stopniem inżyniera technologa. Początkowo pracował w Polsce (1891–1899) w Zakładach Huty Bankowej w Dąbrowie Górniczej, następnie na południu Rosji (1899–1905) jako szef oddziału walcowni w Zakładach Hutniczych Hartmana w Ługańsku, oraz jako dyrektor techniczny w Tow. Akc. Walcowni Rur i Żelaza w Ekaterynosławiu. Z tego okresu datują się jego prace: z zakresu wytrzymałości prób stali i żelaza, mianowicie badania nad zależnością wytrzymałości próbek od ich wymiarów i formy (1894), z zakresu walcownictwa, a mianowicie badania nad wyginaniem się walców i ich deformacją w zależności od ciśnienia i rozgrzewania się walców. Do badań tych skonstruował przyrząd, zapomocą którego otrzymuje się wykresy graficzne deformacyj, powiększone 150 razy; badania te wykazały dokładnie, jaką formę (profil hiperboliczny) trzeba dawać walcom przy różnych warunkach walcowania; w związku z temi badaniami A. robił w tymże okresie dłuższe obserwacje nad zmniejszeniem uderzeń, zachodzących w walcownictwie, i nad sposobami zapobiegania ich skutkom (1895–1899). Z zakresu prac konstrukcyjnych podług projektów A. zostały wykonane następujące urządzenia: przebudowa walcowni grubej blachy w fabryce parowozów w Ługańsku; przebudowa walcowni uniwersalnej i walcowni rur w hucie żelaznej w Ekaterynosławiu; budowa walcowni blachy cienkiej tamże (1899–1903). W dalszym ciągu idą badania nad rdzewieniem blachy dachowej (1904) i prace z dziedziny nauki organizacji, a mianowicie zastosowanie specjalnej metody graficznej do planowania i kontroli pracy zbiorowej (1895–1907). Metoda ta, znana pod nazwą teorji harmonizacji (harmonja doboru i harmonja działania), znalazła szerokie zastosowanie w przedsiębiorstwach polskich i zagranicznych. Po raz pierwszy przedstawił A. swą teorję o organizacji pracy zbiorowej w marcu 1903 r. w Towarzystwie Technicznem w Ekaterynosławiu. W okresie 1906–1918 pracuje naprzemian w Polsce i w Rosji jako doradca techniczny wielu przedsiębiorstw polskich i rosyjskich, oraz jako dyrektor Zakładów Hutniczych w Ostrowcu (1906) i dyrektor zarządzający Tow. Akc. Zakładów Ceramicznych Korwinów (1907–1911). Z tego okresu pochodzą jego prace teoretyczne i praktyczne z zakresu budowy pieców ceramicznych w świetle teorji hydraulicznej przepływu gazów gorących. Na podstawie tych badań doszedł A. do budowy pieca ceramicznego własnej konstrukcji, a następnie konstrukcji pieca kaflowego do ogrzewania mieszkań (1918–1920). W 1919 r. rozpoczyna wykłady w Politechnice Warszawskiej, jako docent. W 1922 r. zostaje powołany w tejże Politechnice na nowoutworzoną katedrę »Zasad Organizacji Pracy i Zakładów Przemysłowych«. Wykłady te prowadził do końca życia. W 1925 r. zostaje pierwszym dyrektorem oraz pierwszym prezesem Rady Instytutu Naukowej Organizacji w Warszawie, którego był jednym z głównych założycieli. Wybrany w r. 1926 na Pierwszego Prezesa Polskiego Komitetu Naukowej Organizacji (który powstał z jego inicjatywy), oraz Wiceprezesa Międzynarodowego Komitetu Naukowej Organizacji (przy którego tworzeniu brał czynny udział), piastuje te godności do końca życia.

W czerwcu 1928 r. otrzymał od Masarykowej Akademji Pracy Dyplom Uznania za swoją teorję harmonizacji pracy wytwórczej. W lipcu 1932 r. otrzymał na V Międzynarodowym Kongresie Naukowej Organizacji w Amsterdamie na wniosek Międzynarodowego Komitetu Naukowej Organizacji najwyższą odznakę Plaque d’Or. Odznaczony był Krzyżem Komandorskim orderu Polonia Restituta i czechosłowackim orderem Białego Lwa. A. miał nieprzeciętny umysł i wyróżniał się niestrudzoną pracą twórczą, nadewszystko jednak poświęcił całe swoje życie umiłowanej przez siebie dziedzinie: nauce organizacji i kierownictwa. Prac wydanych drukiem pozostawił niewiele.

»Przegląd Organizacji« rok 1933, zeszyt 8-y, poświęcony życiu i pracom prof. K. Adamieckiego, podaje spis jego prac wydanych drukiem. Ob. też Hauswald Edwin, Twórczość i metody Karola Adamieckiego, odb. z »Czasopisma Technicznego« 1934, Lw. 1934.     

Piotr Drzewiecki